Ταξιάρχης Μιχαὴλ Μανταμάδου Λέσβου: Ἕνα ἀκόμα χειροπιαστὸ θαῦμα!!!

Ἕνα θαῦμα γιὰ πιστοὺς καὶ ἀπίστους!!!

Εἶναι ἡ ἴδια εἰκόνα τοῦ Ταξιάρχη Μιχαὴλ αὐτὸ ποὺ βλέπεται στὶς φωτογραφίες ἀπὸ τὸ ὁμώνυμο μοναστήρι  στὸ χωριὸ Μανταμάδος Λέσβου.Ὑπάρχει ὅμως μία πολὺ μεγάλη διαφορά!!! Στὴν ἐπάνω φωτὸ ὁ Ταξιάρχης εἶναι μὲ ἀνοιχτὸ τὸ στόμα, ἐνῶ στὴν κάτω μὲ κλειστό, ὅπως εἶναι καθημερινὰ ὅταν ἐπισκέπτεται κάποιος τὸν ἱερὸ ναὸ γιὰ νὰ προσκυνήσει. Τί ἔχει συμβεῖ;

Ἡ ἐπάνω φωτὸ εἶναι τραβηγμένη πρὸ 20ετίας περίπου ἀπὸ προσκυνητὴ ποὺ εἶχε πάει ἐκεῖ γιὰ νὰ προσκυνήσει.Καθὼς περίμενε στὴ σειρά,καθ' ὅτι πολὺς κόσμος συρρέει καθημερινὰ ἐκεῖ, μία γυναίκα μπροστά του προσεύχονταν μὲ δάκρυα στὰ μάτια στὸν ἅγιο νὰ τὴν βοηθήσει σὲ ἕνα μεγάλο πρόβλημα ποὺ ἀντιμετώπιζε.Καὶ τότε ὅλοι οἱ παριστάμενοι ἔμειναν ἔκθαμβοι, ὅταν τὸ στόμα τοῦ Ταξιάρχη στὴν εἰκόνα ἄνοιξε σὰν νὰ τῆς μιλοῦσε.Ὁ προσκυνητὴς ποὺ προείπαμε,καθὼς εἶχε φωτογραφικὴ μηχανὴ μαζί του, ἀπαθανάτισε τὸ φοβερὸ αὐτὸ στιγμιότυπο.Ἦταν ἕνα φοβερὸ θαῦμα τοῦ Ταξιάρχη ποὺ συγκλόνισε τότε τοὺς παριστάμενους προσκυνητὲς καὶ ποὺ θὰ συνεχίζει νὰ συγκλονίζει ὅσους βλέπουν αὐτὴ τὴ φωτὸ καὶ μαθαίνουν γιὰ τὸ θαῦμα. Ἡ ἁγία εἰκόνα τοῦ Ταξιάρχη Μιχαὴλ εἶναι ἀνάγλυφη, φτιαγμένη ἀπὸ χῶμα καὶ τὸ αἷμα τῶν μοναχῶν ποὺ κατεσφάγισαν ἀπὸ πειρατὲς κατὰ τὴν διάρκεια ἐπιδρομῆς καὶ λεηλασίας τοῦ μοναστηριοῦ.

ΠΗΓΗ : http://hristospanagia3.blogspot.gr

Έβγαλα φωτογραφίες στο Άγιον Όρος και άγγελοι εμφανίστηκαν στην εικόνα!

Η ιστορία έχει ως εξής: Οι άνθρωποι της φωτογραφίας είχαν πάει στο Άγιον Όρος. Σκέφτηκαν να περιπλανηθούν λίγο στα μέρη του Όρους και κάποια στιγμή κατάλαβαν πως χάθηκαν. Όμως δεν ανησύχησαν. Στο δρόμο τους βρήκαν κάποιο Μοναχό (κανονικό, μη νομίζετε διάφορα), οπότε του ζήτησαν να τους βγάλει μια φωτογραφία.Την φωτογραφία τράβηξε o γέροντας λέγοντας στους προσκυνητές: "Ελάτε γρήγορα να σας τραβήξω τώρα που κατεβαίνουν οι Άγγελοι".  

Οι προσκυνητές δεν τους είδαν, αλλά όταν αργότερα εμφάνισαν την φωτογραφία, είδαν ότι πράγματι πίσω τους υπήρχαν Άγγελοι...

O Αγιος Ιωαννης ο Ρώσος γύρισε και την κοίταξε…

 ΠΗΓΗ: http://www.agioritikovima.gr
Του Αρχιμανδρίτη Πορφύριου, Ηγούμενου Ι. Μ. Τιμ. Προδρόμου Βέροιας
Δεν αξιώθηκα να πάω στο ιερό νησί της Χαλκίδας για να προσκυνήσω. Κάποια φορά που ξεκινήσαμε, έριξε τόσο χιόνι, που δεν μπορέσαμε να πάμε έξω από την πόλη.
Άκουσα όμως μία απίθανη ιστορία με τον άγιο αυτόν, και την καταγράφω.

Πριν χρόνια, ένα λεωφορείο με κυρίες μεγάλης ηλικίας πήγαν προσκύνημα στον Άγιο Γιάννη τον Ρώσο. Έφτασαν στην εκκλησία και ο ξεναγός των εκδρομέων οδηγούσε τις προσκυνήτριες και τις εξηγούσε τα σχετικά. Η γερόντισσα, που μας διηγήθηκε το πάθημά της, τότε ήταν κοντά στα ογδόντα, αλλά με μυαλό τετρακοσιάρικο. Tώρα είναι στα ενενήντα και το μόνο που την στενοχωρεί είναι που δεν την βαστούν τα ποδάρια της να πάει στην εκκλησία.
Συνήθιζε, λοιπόν, τότε που πήγαινε ακόμα στην εκκλησία, να μπαίνει μέσα και να πιάνει κουβέντα με τις εικόνες. Αλλά πρώτα έπρεπε να ανάψει δεκάδες, ναι καλά διαβάσατε, δεκάδες κεριά για τα ζωντανά και άλλα τόσα για τα πεθαμένα. Άσε τι άναβε για τους αγίους. Και έχοντας αυτό το χούι, συνήθως χάνονταν από τις παρέες. Μόνο όταν ήταν να βγουν από τον ναό την φώναζαν.
Έτσι και στον Άγιο Γιάννη τον Ρώσο. Οι άλλες συντρόφισσές της απομακρύνθηκαν. Αλλά αυτή, πλησιάζοντας στο προσκυνητάρι, εκεί που έχουν τον άγιο, τα είδε αλλιώς και σταμάτησε. Έβλεπε ένα παλικάρι ξαπλωμένο και κατάλαβε πως είναι νεκρός. Και άρχισε να κλαίει το παλικάρι: «ποιός να ξέρει πώς σε λένε, και πού να βρίσκεται η μάννα σ’ να σε κλάψει, παλικάρι μ’. Κι η πατρίδα σ’ η Ρωσία λένε πως τάχα είναι μακρυά, παιδί μ’. Έ, τι δα τράβηξες και συ για τον Χριστό, για να σε έχν εδώ». Τον είπε και άλλα μοιρολόγια και έκλαψε με την ψυχή της η γιαγιούλα. Και τότε …πέρασε η ώρα και άρχισαν να μαζώνονται για να φύγουν. Όταν είδαν ότι η θειά αυτή έλειπε, κάποια νεότερη την έψαξε μέσα στην εκκλησία και τελικά την βρήκε. –Άντε, θειά Π. Φεύγουμε, μας περιμένουν.
Φτάνουν εκεί που ήταν μαζεμένοι όλοι, και λέει στον αρχηγό.
– Καλά, εσείς μας είπατε ότι θα ρθούμε στον Άγιο Γιάννη τον Ρώσο. Και αγιοΓιάννη δεν είδαμε.
– Πώς δεν τον είδαμε; Εκείνος εκεί είναι.
– Α, αυτός είναι;
- Γιατί, εσύ τι νόμισες;
- Εγώ τον είδα και είπα είναι πεθαμένος και τον έκλαψα, γιατί είναι νέος, από μακρυά. Και είπα είναι πεθαμένος και τον έκλαιγα. Πού να είναι η μάννα τ’ να τον κλάψει;.
- Τί λες, θειά Π. Αυτός είναι ο Άγιο Ιωάννης ο Ρώσος.
- Εγώ, παιδί μ’; Τί να πω; Εκεί που τον έκλαιγα, γύρισε κατά εδώ το κεφάλι τ’ και με κοιτούσε. Κι εγώ τον έκλαιγα κι αυτός με κοιτούσε. Μέχρι που με φώναξαν και σας βρήκα. Δεν κατάλαβα. Κάτσε μια στιγμή να πάνω να τον προσκυνήσω και φεύγουμε.
Ποιός τολμούσε να την αρνηθεί το τελευταίο προσκύνημα.
- Έ, παιδί μ’, μεγάλη η χάρη τ’. Κάθε άγιος έχει την χάρη τ’. Τόσοι αγίοι έχουμε. Δοξασμένο τόνομά Του. Αυτά, που λες, έπαθα.
Μας διηγείται και άλλα τέτοια, πολλά μπορώ να πω, αλλά όταν τα λέει δεν σηκώνει μάτια να σε κοιτάξει. Ή θα πλέκει τίποτα με το τσιγκελάκι ή τις βελόνες, ή με τα ροζιασμένα και στεγνά δάχτυλά της θα διπλώνει και θα ξεδιπλώνει καμιά χαρτοπετσέτα.
Και εμείς δεν την λέμε τίποτα. Την αφήνουμε στην μακάρια και ευλογημένη απλότητά της, να νομίζει ότι δεν αξίζει ούτε τα μάτια να σηκώσει γιά να κοιτάξει τα άγια εικονίσματα.
Μόνον όταν τελειώνει, σηκώνει τα γαλανά ξεπλυμένα ματάκια της, που είναι βαθιά μέσα στις κόγχες, από την αγρύπνια και από τα δάκρυα, και λέει: «Αυτά, παιδί μ’, έπαθα».

Δόξα τω Θεώ. Τι θησαυρούς κρύβει αυτή η Αγία Ορθοδοξία, η Αγία Εκκλησία μας;! Και τί θα δουν όσα μάτια το αξίζουν στον άλλο κόσμο;!
 ΠΗΓΗ: http://www.agioritikovima.gr