Παρουσια της Παναγίας στην άρρωστη μητέρα μας

Αυτούσιο το κείμενο από το forum http://xristianos.gr από μαρτυρία ενός μέλους του forum.

Πρόκειται για μια πολυ δύσκολη περιοδο της ζωής μας καθώς η μητέρα μας, που πάσχει απο την πιο επιθετική μορφή καρκίνου εγκεφάλου, βρίσκεται σε κρίσιμη κατάσταση στο νοσοκομειο. 
Τις τελευταίες μερες βρίσκεται σε λήθαργο και δεν εχει επικοινωνία με το περιβάλλον. Σημερα είχαμε την ευλογία μέσω δυο φίλων μας να επικοινωνήσουμε με μια μοναχή απο τα Ιεροσολυμα η οποία τον τελευταίο καιρό προσεύχεται καθημερινά για την μητέρα μας. Μας ειπε ότι το πρωι προσευχήθηκαν με τις υπόλοιπες μοναχές στον Τάφο της Παναγιας. Ενώ μιλούσαμε μέσω βιντεο κλήσης ζήτησε να δει την μητέρα μας...Οταν πλησιάσαμε την κάμερα στην μητέρα μας, η μοναχή άρχισε να της μιλάει, να την αποκαλεί με το όνομα της λέγοντας της ότι προσεύχεται πολυ για αυτήν και ότι η Παναγία ειναι εκει και της κρατάει το χέρι. Η αδερφή μου της χάιδευε το χέρι και ενώ μεχρι τοτε δεν αντιδρούσε ξαφνικά μολις άρχισε η μοναχή να της μιλάει άρχισε να τρέμει έντονα ολόκληρη και να σφίγγει το χέρι της αδερφής μου όλο και πιο δυνατά!!!!! Οταν η μοναχή την αποκαλούσε με το όνομα της, η μητέρα μου της απαντούσε 'παιζοντας' τα ματια της!! Αυτο διήρκησε κάποια λεπτα εώς ότου η μοναχή την απο χαιρέτησε και η μητέρα μας επανειλθε στην αρχική της κατάσταση!!!! 
Να επισημάνω παλι ότι η μητέρα μου της τελευταίες ημέρες βρίσκεται σε λήθαργο και δεν αντιδράει.. Ότι ειναι θέλημα θεού θα γίνει όσον αφορά την υγεία της αλλα αυτο που βιώσαμε σημερα ηταν κατι μοναδικό που μας εχει συγκλονίσει και μας εχει δώσει απίστευτη δύναμη να συνεχισουμε!!  

Η μητέρα μας κοιμήθηκε την επόμενη ημέρα. Ήταν τόσο ήρεμο και γαλήνιο το προσωπάκι της. Εμείς ήρεμες και απόλυτα συνειδητοποιημένες για το ότι η μανούλα μας είναι καλά. Πόση δύναμη μας έδωσε η Παναγία δεν μπορώ να σας το περιγράψω με λόγια.. 10 ημέρες αργότερα η γερόντισσα επικοινώνησε μαζί μου τηλεφωνικώς για να μου πεί ότι είδε την μητέρα μου. '' Ήταν τόσο όμορφη και χαμογελαστή'' μου είπε. Ξεκίνησε να μου περιγράφει ένα ένα τα χαρακτηριστικά του προσώπου της καθώς και το χρώμα των ματιών της που ήταν κάτι μεταξύ πράσινου και μπλε. Σας υπενθυμίζω ότι η γερόντισσα είδε την μητέρα μου μέσω skype διασωληνομένη και σε κώμα. ''Φορούσε έναν κόκκινο μανδία και σανδαλάκια με χρυσά λουράκια'' συνέχισε. Αμέσως ξέσπασα σε δάκρυα χαράς. ''Με οδήγησε στο στο δωμάτιο του σπιτιού μου και δείχνοντας την εικόνα της Παναγίας της Θρηνοδούσας μου είπε ότι αυτή ήταν στο νοσοκομείο και της κρατούσε το χέρι εκείνη την ημέρα στο νοσοκομείο που μιλούσαμε. Εγώ ρώτησα την μητέρα σου, Δήμητρα δεν θα προσκυνήσεις την εικόνα?? και η μανούλα σου μου απάντησε πως είναι συνέχεια Δίπλα στην Παναγία''. Έκλαιγα με ληγμούς!! Ήμουν συγκλονισμένη, αφού οι συνάδελφοι μου ταράχτηκαν.. Συνέχισε να μου αφηγείται: '' Μου είπε Μαρία, ότι εκείνη την ημέρα στο νοσοκομείο άκουσε ότι και αν σας είπα και μου ανέθεσε μια αποστολή..να σας στηρίζω πνευματικά. Μου είπε ότι είναι πολύ περήφανη για εσάς και ότι δεν θέλει να κλαίτε και να στεναχωριέστε γι αυτήν ούτε να φοράτε μαύρα ρούχα''. Η μητέρα μου επικοινώνησε μαζί μας μέσω αυτής της γερόντισσας, η οποία χωρίς να την ξέρει προσευχήθηκε και συνεχίζει να προσεύχεται καθημερινά. Αυτό μας έδωσε ακόμη περισσότερη δύναμη και μας έδειξε ποια πραγματικά είναι η αλήθεια. Όμως δεν σταματάν τα γεγονότα εδώ. Η γερόντισσα εκτός από προσευχή και σαρανταλείτουργο που έκανε για την ψυχή της μανούλας μου, της έκανε και κόλλυβο. Την ημέρα που έκανε το κόλυβο για τις 40 ημέρες, μας πήρε τηλέφωνο αναστατωμένη λέγοντας ακριβώς αυτό '' Δεν μπορώ να σας περιγράψω αυτό που μόλις έζησα. Ήταν κάτι συγκλονιστικό''. Εγώ και η αδερφή μου παγώσαμε. Περιμέναμε με αγωνία να ακούσουμε..Δεν σας κρύβω ότι φοβηθήκαμε λιγάκι.. '' Είδα την μητέρα σας, σαν όραμα μπροστά μου...Πόοοσο όμορφη ήταν, ντυμένη στα άσπρα, το δέρμα της χωρίς καμιά ατέλεια. Αυτό όμως που θέλησα να δώ, ήταν αν πατούσε την χλόη και αν υπηρχε αποτύπωμα σε αυτήν. Η ψυχή της μητέρα σας είναι τόσο ανάλαφρη, που ούτε κάν πατάει στην χλόη. Μακάρι και εμείς να έχουμε τέτοια θέση στον παράδεισο. Η μητέρα σας προσεύχεται πολύ για εσάς στην παναγίτσα και τον χριστό για να μη σας βρίσκει κανένα κακό''. Δεν περιγράφονται τα συναισθήματα μας. Είχαμε φτάσει σε ένα σημείο με την αδερφή μου να παρηγορούμε όλους τους υπόλοιπους. Τέτοια δύναμη μας έδωσε η Παναγίτσα και ο Χριστός!! Συγγνώμη που δεν μπορώ να δώσω περιγραφή των συναισθημάτων μου αλλά έζησα πάλι την σκηνή από την αρχή και έχω παγώσει. Ο θεός να έχει καλά όλο τον κόσμο. Θα τον δοξάζω πάντα που μας αξίωσε να ζήσουμε αυτό και να πάρουμε δύναμη.

Πηγή συγκεκριμένα: http://xristianos.gr/forum/viewtopic.php?f=7&t=12889&sid=69ab72774df379b4c9b1336c8f08ef33

Ο δύσπιστος μοναχός

Ένας μοναχός πάλευε με λογισμούς αμφιβολίας, για το αν τα τίμια Δώρα είναι πραγματικά Σώμα
και Αίμα Χριστού ή απλά σύμβολα και τύποι.
Οι άλλοι μοναχοί, όταν ενημερώθηκαν σχετικά, τον κάλεσαν σε μία θεία λειτουργία, στη διάρκεια της οποίας προσεύχονταν όλοι θερμά να του δείξει ο Θεός με θαύμα την αλήθεια, για να διώξει τούς λογισμούς της απιστίας.
Μετά την απόλυση, ο αδελφός Αυτός διηγήθηκε στους άλλους τα έξης:
«Όταν ο διάκονος ανέβηκε στον άμβωνα για να διαβάσει το Ευαγγέλιο, είδα ν' ανοίγει ή στέγη της εκκλησίας.
Μετά την ευχή της προσκομιδής, είδα να σχίζονται οι ουρανοί και να κατεβαίνει φωτιά πάνω στα τίμια Δώρα.
'Ύστερα παρουσιάστηκε πλήθος αγγέλων κι ανάμεσά τους ένα Παιδί.
Μαζί τους κατέβηκαν άλλα δύο πρόσωπα με ομορφιά απερίγραπτη.
Κατόπι ν οι άγγελοι στάθηκαν κυκλικά γύρω από την αγία τράπεζα, ενώ το Βρέφος ενθρονίστηκε πάνω α' αυτήν.
Όταν πλησίασαν οι ιερείς για να τεμαχίσουν τον άρτο της προθέσεως, είδα εκείνα τα δύο πρόσωπα να πιάνουν το Παιδί από τα χέρια και τα πόδια, και μ' ένα μαχαίρι να το σφάζουν, χύνοντας το αίμα Του ατό άγιο Ποτήριο.
Στη συνέχεια έκοψαν το Σώμα του σε μικρές μερίδες, πού τις τοποθέτησαν πάνω στα τεμάχια των άρτων.
Αμέσως τότε οι άρτοι μεταβλήθηκαν κι αυτοί σε σάρκα:
"Στο «Μετά φόβου...», στους αδελφούς πού πλησίαζαν, προσφέρονταν κομμάτια από σάρκα. Μόλις όμως έλεγαν «αμήν», γινόταν άρτος στα χέρια τους.

όταν πλησίασα κι εγώ, μου δόθηκε σάρκα και δεν μπορούσα να μεταλάβω.
Τότε ένιωσα μία φωνή να ψιθυρίζει στ' αυτί μου:
Άνθρωπε, γιατί δεν μεταλαμβάνεις; δεν σου προσφέρεται αυτό ακριβώς πού ζήτησες;
Λυπήσου με, Κύριε. δεν μπορώ νά μεταλάβω σάρκα.
Μάθε λοιπόν πώς, αν μπορούσε ο άνθρωπος να μεταλάβει καθαρή σάρκα, τότε μέσα στο άγιο ποτήριο θα υπήρχε σάρκα, όπως την είδες εσύ.
Επειδή όμως δεν μπορεί να μεταλάβει κάτι τέτοιο, όρισε ο Θεός τούς άρτους της προθέσεως.
Αν λοιπόν πίστεψες ότι ο αγιασμένος αυτός" Άρτος είναι το ίδιο το Σώμα του Χριστού, μετάλαβε αυτό πού έχεις στο χέρι σου!
Πιστεύω, Κύριε, απάντησα τότε συντετριμμένος. 
Αμέσως ή σάρκα πού κρατούσα έγινε πάλι Άρτος. Ευχαρίστησα το Θεό και κοινώνησα.
Αφού τελείωσε ή ιερή μυσταγωγία, είδα ν' ανοίγει πάλι ή στέγη του ναού και ν` ανεβαίνουν οι Αγγελικές δυνάμεις στον ουρανό." 
ΠΗΓΗ: http://clubs.pathfinder.gr/browse?cat=120 (περίπου) 

Διήγηση του αδελφού Θεόκτιστου για τη θαυμαστή εμφάνιση του προφήτη Ηλία

Συνομιλώντας στις 20 Ιουλίου 1972 με τον αδελφό Θεόκτιστο από την  Ήπειρο, με ρώτησε αν άκουσα ένα αξιόλογο θαύμα που έγινε πριν δεκαπέντε χρόνια στα  Γιάννενα από τον προφήτη Ηλία σε ένα στρατιώτη που φύλαγε σκοπός σε ένα στρατώνα. Του είπα ότι δεν το άκουσα και τον παρακάλεσα να μου το διηγηθεί να το σημειώσουμε σε δόξα του προφήτη Ηλία που γιορτάζει σήμερα.

-Άκουσε μου, λέγει. Ένας στρατιώτης φύλαγε σκοπός  σε ένα  στρατώνα και τα μεσάνυχτα περίπου  άκουσε βήματα άνθρωπου που τον  πλησίαζε . Ο στρατιώτης υπέθεσε ότι ήταν έφοδος αξιωματικών και, όπως είναι συνήθεια, πήγαιναν να δουν αν είναι ξύπνιος ή κοιμάται κ.λπ. Ο σκοπός φώναξε: Αλτ! Αλλά πάλι τα βήματα ακούονταν και τον πλησίαζαν. Για  δεύτερη φορά φωνάζει: Αλτ, τις ει; Έχοντας το όπλο στα χέρια του, καμία απάντηση δεν έλαβε. Αναγκάζεται να επαναλάβει το: αλτ και πυροβολώ!

Μόλις είπε, πυροβολώ, του φεύγει το όπλο από τα χέρια , ως πενήντα μέτρα μακριά, και βλέπει ξαφνικά, αντί του αξιωματικού, όπως νόμιζε, ένα παπά μέσα σε αστραπόμορφη λάμψη φωτός! Και όπως τον είδε, πολύ φοβήθηκε. Του λέει ο φαινόμενος παπάς: «Μη φοβάσαι, παιδί μου, μη φοβάσαι, αλλά, πες μου, γιατί ευλογημένε βλασφημείς τα θεία; Το Χριστό, την Παναγία, τους Άγιους;». «Συγχώρησέ με, άγιε πάτερ· (ήλθε σε κατάνυξη, δάκρυσε και ζητούσε συγχώρηση για την αμαρτία του αυτή) γιατί από κακή και πολυχρόνια συνήθειαν γίνεται αυτό. Συγχώρησέ με». Του λέει ο άγιος: «Να κηρύξεις σε όλους να μετανοήσουν, να μη βλασφημούν. Να το ανακοινώσεις στη Μητρόπολη και σε όλους· να το γράψουν και οι εφημερίδες». Του λέγει ο στρατιώτης: «Δεν με πιστεύουν, άγιε. Αλλά πες μου ποιός είσαι;» «Είμαι ο προφήτης Ηλίας.

Και για να πιστέψουν περισσότερο, να πεις ότι σ’ εκείνη τη κορυφή (και του έδειξε το μέρος) να σκάψουν και να βρουν εκκλησία μου παλαιά και πάνω  σ’ αυτή να κτίσουν Ναό».

Αυτό ανακοινώθηκε  σε όλη την πόλη και δημοσιεύτηκε στις τοπικές εφημερίδες· πολλοί πίστεψαν και άλλαξαν ζωή , ο δε σύλλογος των αρτοποιών που τιμούν τον προφήτη Ηλία ως προστάτη τους, έσκαψαν στη κορυφή που τους υποδείχθηκε, ανακάλυψαν την πάλαιαν εκκλησία και  έκτισαν νέα σε δόξα και τιμή του πανένδοξου προφήτη Ηλία.

Ο στρατιώτης άλλαξε τρόπους  και παλαιές συνήθειες και έζησε την υπόλοιπη  ζωή του ως υπόδειγμα καλού χριστιανοί.

Με  του προφήτου σου Ηλία τις πρεσβείες ελέησέ μας, Κύριε. Αμήν.

ΠΗΓΗ:http://www.diakonima.gr 

Ἕνα θαῦμα τοῦ Τιμίου Σταυροῦ

Ἡ Ἰνδία εἶναι μιὰ πολὺ μεγάλη χώρα τῆς Ἀνατολῆς, μὲ ἑκατομμύρια πληθυσμοῦ. Βρίσκεται κοντὰ στὴν Κίνα καὶ εἶναι πλούσια σὲ φροῦτα καὶ διάφορα ἄλλα ἀγαθά.
Ἡ Ἰνδία λοιπὸν δέχτηκε τὸ κήρυγμα τοῦ Εὐαγγελίου, κατὰ τὴν ἀποστολικὴ ἐποχή, ἀπὸ τὸν Ἀπόστολο Θωμᾶ, ἀλλὰ τελικὰ παρέμεινε στὴν εἰδωλολατρία, διότι οἱ περισσότεροι ἀπὸ τοὺς κατοίκους της δὲν δέχτηκαν τὴ σωτηριώδη ἀλήθεια τοῦ Χριστοῦ μας.
Σήμερα ὅμως στὴ χώρα αὐτὴ πολλοὶ ἱεραπόστολοι τῆς Ἐκκλησίας μας κηρύττουν μὲ μεγάλο ζῆλο τὴν πίστη στὸν Ἰησοῦ Χριστό.

Κάποτε ἕνας ἱεραπόστολος κατόρθωσε νὰ ὁδηγήσει στὴν ὀρθόδοξη πίστη ἀρκετὲς οἰκογένειες Ἰνδῶν, ποὺ προηγουμένως προσκυνοῦσαν τὸν Βράχμα Κρίσνα. Στὴν περιοχὴ λοιπὸν ἐκείνη ποὺ ζοῦσαν οἱ νέοι αὐτοὶ χριστιανοί, ὁ ἱεραπόστολος ὕψωσε ἕναν ξυλόγλυπτο σταυρὸ μὲ τὸν Ἐσταυρωμένο, σὲ φυσικὲς διαστάσεις, καὶ τὸν στόλισε πολὺ ὄμορφα.
Ἔτσι, ὅσοι εἶχαν πιστέψει στὸν Χριστὸ προσκυνοῦσαν τὸν Ἐσταυρωμένο Κύριό μας καὶ τὸν σταυρό Του. Οἱ εἰδωλολάτρες ὅμως, ποὺ ἦταν πολὺ περισσότεροι, τοὺς συμπεριφέρονταν μὲ ἄθλιο τρόπο· τοὺς κυνηγοῦσαν, τοὺς χτυποῦσαν καὶ τοὺς ὑπέβαλλαν σὲ πολλὰ μαρτύρια γιὰ τὴ χριστιανική τους πίστη.
Μία μέρα μάλιστα πῆγαν κάποιοι στὸν Ἐσταυρωμένο καὶ τὸν περιγελοῦσαν. Τὸν ἔφτυναν στὸ πρόσωπο, τὸν χτυποῦσαν μὲ ρόπαλα καὶ λέρωναν τὸν σταυρὸ μὲ ἀκαθαρσίες. Ἐνῶ ὅμως γίνονταν αὐτὰ τὰ ἀποτρόπαια πράγματα, ὁ Χριστὸς ἔστρεψε τὸ πρόσωπό Του πρὸς τὰ δεξιὰ καί, κοιτώντας τους στὰ μάτια, τοὺς ρώτησε:
– Γιατί μὲ περιγελᾶτε;
Ὅταν οἱ εἰδωλολάτρες συνειδητοποίησαν ὅτι ὁ ξύλινος Ἐσταυρωμένος γύρισε τὸ πρόσωπό Του πρὸς τὸ μέρος τους καὶ τοὺς μίλησε, ἔμειναν «στήλη ἅλατος». Μερικοὶ πέθαναν ἀπὸ τὸν φόβο τους... Οἱ ἄλλοι ἔτρεξαν στοὺς δασκάλους τους καὶ τοὺς διηγήθηκαν, ἔντρομοι, τί εἶχε συμβεῖ:
– Ἐλᾶτε νὰ δεῖτε τί θαῦμα ἔγινε! Ἐμεῖς κοροϊδεύαμε τὸν Χριστὸ κι Ἐκεῖνος ἔστρεψε τὸ πρόσωπό Του πρὸς ἐμᾶς καὶ μᾶς μίλησε: «Γιατί μὲ περιγελᾶτε;», μᾶς ρώτησε...
Ὅταν ἐπέστρεψαν στὸν σταυρὸ μαζὶ μὲ τοὺς θρησκευτικοὺς διδασκάλους τους, εἶδαν ὅτι ὁ Χριστὸς εἶχε μείνει μὲ τὸ πρόσωπο στραμμένο δεξιά. Τόσο πολὺ ἐξεπλάγησαν ἀπὸ τὸ μεγάλο αὐτὸ θαῦμα, ὥστε ζήτησαν καὶ βαφτίστηκαν ἀμέσως. Ταυτόχρονα, μεγάλος δέος κατέλαβε καὶ ὅλους τοὺς ἄλλους ἀνθρώπους ποὺ ἔμεναν στὴν περιοχή.
Σήμερα, στὸ σημεῖο ποὺ ἦταν ὁ Ἐσταυρωμένος, βρίσκεται ὁ καθεδρικός τους ναός, ἐνῶ ὁ ξύλινος ἐκεῖνος σταυρὸς φυλάσσεται μέσα στὸ ἱερὸ Βῆμα.
Μὲ αὐτὸ τὸν τρόπο λοιπὸν ἀντιμετώπισε ὁ Σωτήρας ἐκείνους ποὺ Τὸν χλεύασαν καὶ Τὸν εἰρωνεύτηκαν, προκειμένου νὰ τοὺς ὁδηγήσει στὴν ὁδὸ τῆς πίστεως καὶ τῆς μετάνοιας.

Ἑπομένως, ἀδελφοί μου, ἐάν μόνο αὐτὸ τὸ μικρὸ θαῦμα τοῦ Χριστοῦ ἐπάνω στὸν Σταυρό Του μπόρεσε νὰ κάνει τόσους ἀνθρώπους νὰ πεθάνουν ἀπὸ φόβο καὶ ἄλλους τόσους καὶ περισσότερους νὰ ἀσπαστοῦν τὴν ἀληθινὴ πίστη, σκεφτεῖτε τί θὰ γίνει, ὅταν ἔλθει ὁ Κύριος ἐπάνω στὰ σύννεφα, γιὰ νὰ κρίνει ὅλο τὸν κόσμο, ἐνῶ ὁ Σταυρός Του θὰ προπορεύεται, μαζὶ μὲ τὶς ἄπειρες δυνάμεις τῶν Ἀγγέλων, καὶ θὰ λάμπει ἑκατομμύρια φορὲς περισσότερο ἀπὸ τὸν ἥλιο!
ΠΗΓΗ:http://anavaseis.blogspot.gr

Με βρίζεις. Εγώ όμως είμαι πάντα κοντά σε σένα και σ' ό­λους τους στρατιώτες

«Ήμουν ανθυπασπιστής στο τάγμα της Κορέας. Δεν πίστευα πουθενά, παρά μόνο στη δύναμη των βαρέων όπλων που κατεύθυνα. Επiπλέον ήμουν αδιόρθωτα βλάσφημος.Όλες οι βλασφημίες μου συγκεντρώνον­ταν στην Παναγία. Όσοι με άκουγαν ανατρίχιαζαν. Οι φαντάροι μου έκαναν τον σταυρό τους, για να μην τους βρει κακό. Oι ανώτεροί μου διαρκώς με παρατηρού­σαν και με τιμωρούσαν. Ώσπου μια νύχτα έζησα ένα ολοφάνερο θαύμα.

Ξημέρωνε η 7η Απριλίου 1951. Με τη διμοιρία μου είχα καταλάβει μια πλαγιά σε ύψωμα κοντά στον 38οπαράλληλο. Μέχρι τα ξημερώματα έμεινα άγρυπνος στο όρυγμα μου μαζί με τον στρατιώτη Σταύρο Αδαμάκο.Όταν ρόδιζε η αυγή, οπότε δεν υπήρχε φόβος αιφνιδιασμού, αποκοιμήθηκα. Είδα τότε ένα όνειρο που με συνετάραξε:

Μία γυναίκα στα μαύρα ντυμένη, με αγνή ομορφιά και γλυκύτατη φωνή, με πλησιάζει και με ρωτά ακουμ­πώντας το χέρι στον ώμο μου:

-Θέλεις να βρίσκομαι κοντά σου Χρήστο;Ένοιωσα τότε μια βαθειά αγαλλίαση.
- Και ποια είσαι συ; τη ρώτησα.

Τότε εκείνη άλλαξε έκφραση και με παρατήρησε αυστηρά:
-Γιατί, Χρήστο, διαρκώς με βρίζεις;
- Πρώτη φορά σε βλέπω! διαμαρτυρήθηκα. Πως είναι δυνατό να βρίζω μια άγνωστή μου;
- Ναι, Χρήστο, επέμεινε εκείνη πιο αυστηρά. Με βρίζεις. Εγώ όμως είμαι πάντα κοντά σε σένα και σ' ό­λους τους στρατιώτες τού τάγματος. Γιατί δεν πηγαίνετε στο Πουσάν, ν' ανάψετε κεριά στ' αδέλφια σας που έ­χουν ταφεί εκεί;

Μ' αυτή τη φράση ξύπνησα τρομαγμένος. Ο Σταύ­ρος δίπλα μου με κοίταζε σαστισμένος.

- Κύριε ανθυπασπιστά, κάτι έχεις, μου είπε. Βογγούσες και παραμιλούσες στον ύπνο σου.

Τού διηγήθηκα το όνειρο μου και καταλήξαμε πως ήταν αποτέλεσμα κοπώσεως και συζητήσεων γύρω από τους νεκρούς τού Πουσάν.Ενώ όμως λέγαμε αυτά. ξαναβλέπω τη γυναίκα τού ονείρου μου μπροστά μου. 

-Αδαμάκο! βάζω μια φωνή. Η γυναίκα... Αυτή... Να... τη βλέπεις;
Εκείνος προσπαθούσε να με καθησυχάσει, αλλά που εγώ! Η μαυροφορεμένη γυναίκα με την αγνή ο­μορφιά και τη γλυκύτατη φωνή στάθηκε κοντά μου και μου είπε:
- Μη φοβάσαι... Μη φοβάσαι, παιδί μου. Είμαι η Παναγία. Σας προστατεύω όλους παντού και πάντοτε. Αλλά θέλω από σένα να μη με βρίσεις ούτε στις δυ­σκολότερες στιγμές της ζωής σου.

Πέφτω αμέσως ταραγμένος να φιλήσω τα πόδια της. Εκείνη όμως είχε γίνει άφαντη. Έκλαψα τότε άπ' τα βάθη της καρδιάς μου ένα κλάμα ανακουφίσεως και χαράς, εγώ που δεν είχα κλάψει ποτέ στη ζωή μου».

ΠΗΓΗ: http://1myblog.pblogs.gr 

Θαυμαστή παρουσία του Κυρίου σε στρατόπεδο της Πελοποννήσου

Εμφανίσεις του Κυρίου μας έχουμε και σε νεώτερα χρόνια, σε απλούς αλλά πιστούς και καθαρούς στην καρδιά ανθρώπους. Ο Κύριος εμφανίστηκε σ’ αυτούς είτε για να βραβεύσει την πίστη τους είτε για να βοηθήσει δι’ αυτών μερικούς άλλους ολιγόπιστους ή και απίστους, ώστε να θεραπευθεί η φοβερή ασθένεια της απιστίας, που οδηγεί στον πνευματικό θάνατο.


Τα ακόλουθα περιστατικά συνέβησαν μέσα στη δεκαετία 1980-1990.

Ένας νέος, πιστός Χριστιανός από ευσεβή οικογένεια, πήγε να εκπληρώσει την στρατιωτική του θητεία. Παρουσιάστηκε σ’ ένα από τα εκπαιδευτικά στρατιωτικά κέντρα της Πελοποννήσου, όπου παρέμεινε τον πρώτο καιρό.

Ήταν χειμώνας – διηγήθηκε – και είχα σκοπιά τη νύχτα. Επειδή έκανε πολύ κρύο, στον προθάλαμο του θαλάμου υπήρχε μία ξυλόσομπα και εμείς οι φρουροί στα πεταχτά μπαίναμε λίγο μέσα, παίρναμε λίγη ζέστη και ξαναβγαίναμε.

Στον προθάλαμο εκείνο το βράδυ, περασμένα μεσάνυχτα, ήταν τρεις-τέσσερις στρατιώτες και ένας υπολοχαγός και συζητούσαν χαμηλόφωνα καπνίζοντας. Ένας από τους στρατιώτες ήταν κουμπάρος μου και υπηρετούσαμε μαζί. Καθώς μπήκα για μια στιγμή στον προθάλαμο, τους άκουσα να συζητούν περί της υπάρξεως του Θεού. Ο υπολοχαγός αρνείτο με πείσμα την ύπαρξή Του, ενώ κάποιος άλλος ομολογούσε Πίστη και οι υπόλοιποι παρακολουθούσαν σιωπηλοί τον διάλογο.

- Αφού, λοιπόν, υπάρχει Θεός, πού είναι; Γιατί δεν μας παρουσιάζεται;
Μην αντέχοντας την άρνηση αυτή του Θεού και την πρόκληση, μπήκα στη συζήτηση και είπα:
- Ο Θεός είναι παντού και κοντά μας. Δεν έχετε διαβάσει στο άγιο Ευαγγέλιο το λέει ο Χριστός; “Οὗ γάρ εἰσι δύο ἢ τρεῖς συνηγμένοι εἰς τὸ ἐμὸν ὄνομα, ἐκεῖ εἰμι ἐν μέσῳ αὐτῶν” ( Ματθ. 18,20 ).

Δεν πρόλαβα να τελειώσω τη φράση μου και ανάμεσά μας φάνηκε να περνάει η Θεία Μορφή του Ιησού σαν άυλο φως, αλλά σχηματισμένη όπως Τον βλέπουμε σε μερικές εικόνες! Πέρασε ανάμεσά μας σαν αέρας, αλλά εμφανώς! Τον είδαν όλοι!!!

Μας κατέλαβε δέος και συγκίνηση. Ο κουμπάρος μου έπεσε στα γόνατα, έκλαιγε και ζητούσε συγχώρηση, γιατί ήταν αθυρόστομος και μερικές φορές βλαστημούσε. Εγώ έτρεμα από τη συγκίνηση και έκλαιγα, έκλαιγα από αγάπη… Ο υπολοχαγός είχε γίνει άσπρος σαν τον τοίχο! Την άλλη ημέρα τον μετέθεσαν για αλλού. Δεν γνωρίζω τί απέγινε.»

Αυτά τα αφηγήθηκε ο σεμνός νέος κατόπιν παρακλήσεως, γιατί αποφεύγει να ομιλεί γι’ αυτό το συνταρακτικό γεγονός της ζωής του, μάλλον για λόγους ταπεινοφροσύνης. Ευτυχισμένοι όσοι Σε αντίκρισαν, Κύριε! Τον αληθινό όμως μακαρισμό τον πήραν από Εσένα αυτοί που δεν είδαν κι όμως πίστευσαν. “Μακάριοι οἱ μὴ ἰδόντες καὶ πιστεύσαντες”
ΠΗΓΗ: http://xristianos.gr/forum/ 

Θαύμα της Παναγίας της Σαϊντανάγιας στην φλεγόμενη Συρία.

Ένα θαυμαστό γεγονός πραγματοποιήθηκε πρόσφατα στο Γυναικείο Μοναστήρι της Παναγίας της Σαϊντανάγια στη Συρία.

Να αναφερθεί ότι ο συνεχιζόμενος εμφύλιος πόλεμος έχει καταστρέψει πολλά χριστιανικά ιδρύματα, ενώ εκτόπισε χιλιάδες χριστιανούς από τα σπίτια τους.

Σύμφωνα με μαρτυρίες τον περασμένο μήνα μια ομάδα ανταρτών εκτόξευσε ρουκέτα εναντίον της Μονής.

Οι μοναχές που βρισκόταν μέσα στο Μοναστήρι ένιωσαν έναν μεγάλο θόρυβο, και το έδαφος να δονείται.

Το μόνο σίγουρο ήταν ότι η ρουκέτα θα κατέστρεφε το Μοναστήρι και οι μοναχές θα σκοτωνόνταν.

Όμως εκ θαύματος δεν συνέβη το παραμικρό και οι μοναχές αναρωτήθηκαν για την “τύχη” της ρουκέτας.

Λίγες μέρες αργότερα ένας ανώτατος αξιωματικός του Συριακού στρατού επισκέφθηκε την Μονή, για να εορτάσει τα Χριστούγεννα και την νέα χρονιά.

Κατά την διάρκεια της επίσκεψης ο ανώτατος αξιωματικός, ρώτησε αν στο Μοναστήρι συνέβη κάτι ασυνήθιστο τελευταία.

Οι μοναχές ανέφεραν το περιστατικό με την ρουκέτα που εκτοξεύτηκε κατά της Μονής, η οποία τελικά αναρωτηθήκαν πως δεν τους χτύπησε.

Τότε ο αξιωματικός έμεινε έκπληκτος ακούγοντας από τις μοναχές το συμβάν και επιβεβαιώθηκε αυτό που ο ίδιος είδε.

Συγκεκριμένα ο Αξιωματικός είδε την στιγμή που οι αντάρτες εκτόξευσαν την ρουκέτα εναντίον της μονής, όμως τόσο αυτός όσο και άλλοι αξιωματικοί είδαν κάτι ασυνήθιστο και εκπληκτικό.

Ενώ η ρουκέτα επλησίαζε να χτυπήσει το Μοναστήρι, ξαφνικά μια γυναίκα ντυμένη με μπλε άμφια, εμφανίστηκε στον ουρανό και έπιασε την ρουκέτα στα χέρια Της και την έριξε μακριά.

Αυτό αμέσως προκάλεσε μεγάλη έκπληξη και απορία σε όλους. Ο στρατηγός αναρωτήθηκε ποιά ήταν αυτή η Κυρία που ήταν ντυμένη στα μπλέ με μια εκπληκτική χάρη γύρω Της.

Τελικά κατάλαβαν ότι δεν ήταν καμιά άλλη από την Υπεραγία Θεοτόκο την Μητέρα Χριστού του Θεού, Κυρίου και Σωτήρα μας.

ΠΗΓΗ: http://fdathanasiou.wordpress.com

Ταξιάρχης Μιχαὴλ Μανταμάδου Λέσβου: Ἕνα ἀκόμα χειροπιαστὸ θαῦμα!!!

Ἕνα θαῦμα γιὰ πιστοὺς καὶ ἀπίστους!!!

Εἶναι ἡ ἴδια εἰκόνα τοῦ Ταξιάρχη Μιχαὴλ αὐτὸ ποὺ βλέπεται στὶς φωτογραφίες ἀπὸ τὸ ὁμώνυμο μοναστήρι  στὸ χωριὸ Μανταμάδος Λέσβου.Ὑπάρχει ὅμως μία πολὺ μεγάλη διαφορά!!! Στὴν ἐπάνω φωτὸ ὁ Ταξιάρχης εἶναι μὲ ἀνοιχτὸ τὸ στόμα, ἐνῶ στὴν κάτω μὲ κλειστό, ὅπως εἶναι καθημερινὰ ὅταν ἐπισκέπτεται κάποιος τὸν ἱερὸ ναὸ γιὰ νὰ προσκυνήσει. Τί ἔχει συμβεῖ;

Ἡ ἐπάνω φωτὸ εἶναι τραβηγμένη πρὸ 20ετίας περίπου ἀπὸ προσκυνητὴ ποὺ εἶχε πάει ἐκεῖ γιὰ νὰ προσκυνήσει.Καθὼς περίμενε στὴ σειρά,καθ' ὅτι πολὺς κόσμος συρρέει καθημερινὰ ἐκεῖ, μία γυναίκα μπροστά του προσεύχονταν μὲ δάκρυα στὰ μάτια στὸν ἅγιο νὰ τὴν βοηθήσει σὲ ἕνα μεγάλο πρόβλημα ποὺ ἀντιμετώπιζε.Καὶ τότε ὅλοι οἱ παριστάμενοι ἔμειναν ἔκθαμβοι, ὅταν τὸ στόμα τοῦ Ταξιάρχη στὴν εἰκόνα ἄνοιξε σὰν νὰ τῆς μιλοῦσε.Ὁ προσκυνητὴς ποὺ προείπαμε,καθὼς εἶχε φωτογραφικὴ μηχανὴ μαζί του, ἀπαθανάτισε τὸ φοβερὸ αὐτὸ στιγμιότυπο.Ἦταν ἕνα φοβερὸ θαῦμα τοῦ Ταξιάρχη ποὺ συγκλόνισε τότε τοὺς παριστάμενους προσκυνητὲς καὶ ποὺ θὰ συνεχίζει νὰ συγκλονίζει ὅσους βλέπουν αὐτὴ τὴ φωτὸ καὶ μαθαίνουν γιὰ τὸ θαῦμα. Ἡ ἁγία εἰκόνα τοῦ Ταξιάρχη Μιχαὴλ εἶναι ἀνάγλυφη, φτιαγμένη ἀπὸ χῶμα καὶ τὸ αἷμα τῶν μοναχῶν ποὺ κατεσφάγισαν ἀπὸ πειρατὲς κατὰ τὴν διάρκεια ἐπιδρομῆς καὶ λεηλασίας τοῦ μοναστηριοῦ.

ΠΗΓΗ : http://hristospanagia3.blogspot.gr

Έβγαλα φωτογραφίες στο Άγιον Όρος και άγγελοι εμφανίστηκαν στην εικόνα!

Η ιστορία έχει ως εξής: Οι άνθρωποι της φωτογραφίας είχαν πάει στο Άγιον Όρος. Σκέφτηκαν να περιπλανηθούν λίγο στα μέρη του Όρους και κάποια στιγμή κατάλαβαν πως χάθηκαν. Όμως δεν ανησύχησαν. Στο δρόμο τους βρήκαν κάποιο Μοναχό (κανονικό, μη νομίζετε διάφορα), οπότε του ζήτησαν να τους βγάλει μια φωτογραφία.Την φωτογραφία τράβηξε o γέροντας λέγοντας στους προσκυνητές: "Ελάτε γρήγορα να σας τραβήξω τώρα που κατεβαίνουν οι Άγγελοι".  

Οι προσκυνητές δεν τους είδαν, αλλά όταν αργότερα εμφάνισαν την φωτογραφία, είδαν ότι πράγματι πίσω τους υπήρχαν Άγγελοι...

O Αγιος Ιωαννης ο Ρώσος γύρισε και την κοίταξε…

 ΠΗΓΗ: http://www.agioritikovima.gr
Του Αρχιμανδρίτη Πορφύριου, Ηγούμενου Ι. Μ. Τιμ. Προδρόμου Βέροιας
Δεν αξιώθηκα να πάω στο ιερό νησί της Χαλκίδας για να προσκυνήσω. Κάποια φορά που ξεκινήσαμε, έριξε τόσο χιόνι, που δεν μπορέσαμε να πάμε έξω από την πόλη.
Άκουσα όμως μία απίθανη ιστορία με τον άγιο αυτόν, και την καταγράφω.

Πριν χρόνια, ένα λεωφορείο με κυρίες μεγάλης ηλικίας πήγαν προσκύνημα στον Άγιο Γιάννη τον Ρώσο. Έφτασαν στην εκκλησία και ο ξεναγός των εκδρομέων οδηγούσε τις προσκυνήτριες και τις εξηγούσε τα σχετικά. Η γερόντισσα, που μας διηγήθηκε το πάθημά της, τότε ήταν κοντά στα ογδόντα, αλλά με μυαλό τετρακοσιάρικο. Tώρα είναι στα ενενήντα και το μόνο που την στενοχωρεί είναι που δεν την βαστούν τα ποδάρια της να πάει στην εκκλησία.
Συνήθιζε, λοιπόν, τότε που πήγαινε ακόμα στην εκκλησία, να μπαίνει μέσα και να πιάνει κουβέντα με τις εικόνες. Αλλά πρώτα έπρεπε να ανάψει δεκάδες, ναι καλά διαβάσατε, δεκάδες κεριά για τα ζωντανά και άλλα τόσα για τα πεθαμένα. Άσε τι άναβε για τους αγίους. Και έχοντας αυτό το χούι, συνήθως χάνονταν από τις παρέες. Μόνο όταν ήταν να βγουν από τον ναό την φώναζαν.
Έτσι και στον Άγιο Γιάννη τον Ρώσο. Οι άλλες συντρόφισσές της απομακρύνθηκαν. Αλλά αυτή, πλησιάζοντας στο προσκυνητάρι, εκεί που έχουν τον άγιο, τα είδε αλλιώς και σταμάτησε. Έβλεπε ένα παλικάρι ξαπλωμένο και κατάλαβε πως είναι νεκρός. Και άρχισε να κλαίει το παλικάρι: «ποιός να ξέρει πώς σε λένε, και πού να βρίσκεται η μάννα σ’ να σε κλάψει, παλικάρι μ’. Κι η πατρίδα σ’ η Ρωσία λένε πως τάχα είναι μακρυά, παιδί μ’. Έ, τι δα τράβηξες και συ για τον Χριστό, για να σε έχν εδώ». Τον είπε και άλλα μοιρολόγια και έκλαψε με την ψυχή της η γιαγιούλα. Και τότε …πέρασε η ώρα και άρχισαν να μαζώνονται για να φύγουν. Όταν είδαν ότι η θειά αυτή έλειπε, κάποια νεότερη την έψαξε μέσα στην εκκλησία και τελικά την βρήκε. –Άντε, θειά Π. Φεύγουμε, μας περιμένουν.
Φτάνουν εκεί που ήταν μαζεμένοι όλοι, και λέει στον αρχηγό.
– Καλά, εσείς μας είπατε ότι θα ρθούμε στον Άγιο Γιάννη τον Ρώσο. Και αγιοΓιάννη δεν είδαμε.
– Πώς δεν τον είδαμε; Εκείνος εκεί είναι.
– Α, αυτός είναι;
- Γιατί, εσύ τι νόμισες;
- Εγώ τον είδα και είπα είναι πεθαμένος και τον έκλαψα, γιατί είναι νέος, από μακρυά. Και είπα είναι πεθαμένος και τον έκλαιγα. Πού να είναι η μάννα τ’ να τον κλάψει;.
- Τί λες, θειά Π. Αυτός είναι ο Άγιο Ιωάννης ο Ρώσος.
- Εγώ, παιδί μ’; Τί να πω; Εκεί που τον έκλαιγα, γύρισε κατά εδώ το κεφάλι τ’ και με κοιτούσε. Κι εγώ τον έκλαιγα κι αυτός με κοιτούσε. Μέχρι που με φώναξαν και σας βρήκα. Δεν κατάλαβα. Κάτσε μια στιγμή να πάνω να τον προσκυνήσω και φεύγουμε.
Ποιός τολμούσε να την αρνηθεί το τελευταίο προσκύνημα.
- Έ, παιδί μ’, μεγάλη η χάρη τ’. Κάθε άγιος έχει την χάρη τ’. Τόσοι αγίοι έχουμε. Δοξασμένο τόνομά Του. Αυτά, που λες, έπαθα.
Μας διηγείται και άλλα τέτοια, πολλά μπορώ να πω, αλλά όταν τα λέει δεν σηκώνει μάτια να σε κοιτάξει. Ή θα πλέκει τίποτα με το τσιγκελάκι ή τις βελόνες, ή με τα ροζιασμένα και στεγνά δάχτυλά της θα διπλώνει και θα ξεδιπλώνει καμιά χαρτοπετσέτα.
Και εμείς δεν την λέμε τίποτα. Την αφήνουμε στην μακάρια και ευλογημένη απλότητά της, να νομίζει ότι δεν αξίζει ούτε τα μάτια να σηκώσει γιά να κοιτάξει τα άγια εικονίσματα.
Μόνον όταν τελειώνει, σηκώνει τα γαλανά ξεπλυμένα ματάκια της, που είναι βαθιά μέσα στις κόγχες, από την αγρύπνια και από τα δάκρυα, και λέει: «Αυτά, παιδί μ’, έπαθα».

Δόξα τω Θεώ. Τι θησαυρούς κρύβει αυτή η Αγία Ορθοδοξία, η Αγία Εκκλησία μας;! Και τί θα δουν όσα μάτια το αξίζουν στον άλλο κόσμο;!
 ΠΗΓΗ: http://www.agioritikovima.gr